پرش به محتوا

ابوالحسن مستوفی غفاری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ابوالحسن مستوفی غفاری (زنده تا ۱۲۰۶ هـ. ق) نگارگر و وقایع‌نگار عصر زندیه و اوایل قاجار است.

ابوالحسن فرزند معزالدین محمد غفاری، از ارباب قلم کاشان به شمار می‌رود. نسب خاندان غفاری به ابوذر غفاری می‌رسد.

ابوالحسن نخست در پی فراگرفتن هنر نقاشی بود، اما به توصیهٔ میرزا محمد بروجردی که در آن عهد منصب استیفای دیوان شاه را داشت، به کسب علم و انشاء پرداخت و وارد دستگاه علیمراد خان زند شد و پس از زوال و سقوط زندیه در دستگاه قاجاریه راه جُست.[۱]

ابوالحسن در نقاشی تفنن داشته و این کار پیشهٔ وی نبوده است. چنان‌که خود نوشته است، ده سال در پی فراگرفتن رموز نقاشی سعی و کوشش داشته و آنگاه در پی کسب دانش دبیری شده در سلک دبیران و منشیان دربار درآمده، ولی تا پایان عمر دست از نقاشی نکشیده است.[۱] او از تابلوهای نقاشان معروف رُمی کُپی می‌کرده و در صورت‌سازی، شبیه‌نگاری و رنگ و روغن نیز اُستاد بوده.[۱][۲]

از وی تألیفی به نام گلشن مراد به یادگار مانده که شامل تاریخ حوادث عصر نادرشاه و روزگار زندیه است. این تاریخ که به نام علیمراد خان زند تألیف شده به نثر مصنوع است و حکایت از فضل و دانش مؤلف دارد. بخش بزرگی از کتاب را ابوالحسن خود به تحریر درآورده و باقی را پسرش محمدباقر تا سال ۱۲۱۰ هـ. ق به پایان برده است.[۱]

آثار

[ویرایش]
  • تصویر کریم‌خان زند در میدان نقش جهان اصفهان (آبرنگ)[۳]
  • تاج بخشی نادر (رنگ و روغن)[۴]
  • تصویر معزالدین محمد غفاری، پدر نقاش (آبرنگ، مورخ ۱۱۹۶)[۴]
  • تصویر معزالدین محمد غفاری (آبرنگ، بی تاریخ)[۵]
  • تصویر قاضی مُطلّب هنگام مسافرت به دشت مغان (رنگ و روغن)[۶]

نگارخانه

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ سهیلی خوانساری، احمد. پنج ابوالحسن نقاش دریک قرن.هنر و مردم، دورهٔ 15، ش 169و170 (آبان و آذر ۱۳۵۵): 6۱-6۲
  2. کمال هُنر، ص۳
  3. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، ذیل «ابوالحسن مستوفی»
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ ذکا، یحیی. میرزاابوالحسن‌خان صنیع‌الملک غفاری، مؤسس نخستین هنرستان نقاشی درایران. هنر و مردم، دورهٔ ۱، ش10 (مرداد ۱۳۴۲)
  5. ذکا، یحیی. میرزاابوالحسن‌خان صنیع‌الملک غفاری، مؤسس نخستین هنرستان نقاشی درایران. هنر و مردم، دورهٔ ۱، ش10 (مرداد42)
  6. کمال هُنر، ص۴
  • سهیلی خوانساری، احمد (۱۳۶۸کمال هنر، احوال و آثار محمد غفاری کمال‌الملک، تهران: محمدعلی علمی و سروش